ο μικρός ήρως

Ο Μικρός Ήρως ήταν εβδομαδιαίο ανάγνωσμα που συνέγραψε ο Στέλιος Ανεμοδουράς και διάνθισε με σκίτσα του ο Βύρων Απτόσογλου για μία ολόκληρη 16ετία, από το 1953 έως το 1968 όταν και διακόπηκε για λόγους που είχαν άμεση σχέση με την επιβολή λογοκρισίας που εφάρμοσε το τότε δικτατορικό καθεστώς.
Πρόκειται για τις περιπέτειες τριών ηρωϊκών Ελληνόπουλων (του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του "Σπίθα") κατά τη διάρκεια της κατοχής και του αγώνα τους απέναντι σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες.
Ο Στέλιος Ανεμοδουράς (1917 - 2000) ήταν δημοσιογράφος, εκδότης και συγγραφέας του ιστορικού αναγνώσματος Ο Μικρός Ήρως. Με το έντονο αφηγηματικό του ύφος σφράγισε μια μεγάλη περίοδο της Ελληνικής ιστορίας, τα δύσκολα δηλαδή χρόνια που ακολούθησαν τις περιπέτειες του πολέμου, της κατοχής και της εμφύλιας σύρραξης. 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Οι μικροί ήρωες των παιδικών μας χρόνων 

(για κάποιους)

Τραγούδι: Ο μικρός ήρως

Στίχοι παρμένοι από το ελεύθερο θέατρο

Τραγουδούν οι Λ. Κηλαηδόνης- Δ. Δημοσθένους - Η. Σάϊα

ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ

Στίχοι: Κηλαηδόνης Λουκιανός
Μουσική: Κηλαηδόνης Λουκιανός

Από τη μια οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί
για να σε βρουν αναστατώνουν την Αθήνα
κι από την άλλη του πατέρα μου η φωνή:
“Νομίζω πως το κρύβει στην κουζίνα”.

Εσύ να παίζεις με τον θάνατο κρυφτό
κι αυτοί να σκίζουνε τα τεύχη τα κρυμμένα,
μη σε τρομάζει το διπλό κυνηγητό,
εσύ τους Γερμανούς κι αυτοί εμένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.

“Εγώ δεν ξεκουράζομαι ποτέ 
είμαι παντού όπου το χρέος με προστάζει 
κι όσο θα υπάρχουνε στη γη κατακτητές,
θα τους συντρίβω και το αίμα τους θα στάζει”.

Πίσω απ’ τον τοίχο o ασύρματος καλεί,
είναι απ’ τη Μέση Ανατολή, απ’ το αρχηγείο.
Θα σoυ αναθέσουν μια καινούργια αποστολή
μ’ ευχές για καλή τύχη απ’ το αρχηγείο.

Η Κατερίνα σ’ αγαπούσε σιωπηλά, 
αλλά κι εσύ το ίδιο αγνά την αγαπούσες.
Χωρίς το Σπίθα ίσως να ‘ταν πιο καλά,
παρ’ όλ’ αυτά εσύ τον συγχωρούσες.

Όταν ακούω να μιλάνε γι’ Αφρική, 
για Βερολίνο, Βενετία και Παρίσι, 
σκέφτομαι, λέω, πού να ξέραν μερικοί
πως σε όλα αυτά τα μέρη εγώ έχω ζήσει.

Πως όταν ήταν στην Ελλάδα κατοχή,
μέσα στις σφαίρες μες στο κρύο, μες την πείνα,
με τους Εγγλέζους να εξοπλίζουνε τη γη
μου έδειχνες μια ξένοιαστη Αθήνα.

Εσύ μπορούσες να οδηγήσεις φορτηγό,
μοτοσικλέτα, οτομοτρίς κι αεροπλάνο
κι όπου κι αν ήσουν πάντα δίπλα ήμουν κι εγώ,
μαζί σου ή να ζήσω ή να πεθάνω.

Ήσουνα πάντα εκδικητής και τιμωρός
γι αυτόν που γέμισε τον τόπο με στρατό του
και μ’ ένα χτύπημά σου έπεφτε o φρουρός
με μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό του.

Μπορούσες πάλι να ημερεύεις τα σκυλιά
με κάποιο σφύριγμα που σου ‘μαθε τσομπάνος
κι έτσι που πέταγες με κόλπο τη θηλιά
θα έπρεπε να είσαι Αμερικάνος.

Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω
που να μην το ‘χει πει κανένας για κανέναν,
εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει, 
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
Όπου κι αν είσαι, θα ‘χεις γεράσει
μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση.